مقایسه‌ی اثربخشی یادگیری خود‌تنظیم و درمان دارویی در کاهش نشانگان اختلال کاستی توجه/بیش‌فعالی دانش‌آموزان

هدف از پژوهش حاضر، مقایسه­ی اثربخشی یادگیری خودتنظیم و درمان دارویی  بر کاهش نشانگان اختلال کاستی توجه/بیش­فعالی است. روش پژوهش، شبه­آزمایشی از نوع پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه گواه است. جامعه آماری کلیه کودکان 10 تا 12 ساله که از بهار تا پایان تابستان 1395به یکی از مراکز درمانی شهر ساری مراجعه نموده و تشخیص اختلال کاستی توجه/ بیش­فعالی دریافت کرده­اند. تعداد 30 دختر و پسر از این کودکان با در نظر گرفتن ملاک­های ورود و خروج انتخاب، و به طور تصادفی به سه گروه 10 نفری تقسیم شده­اند. این افراد به تصادف در یکی از گروه­های دارودرمانی، یادگیری خودتنظیم و گروه گواه به کارگماری شده­اند. برای جمع­آوری داده­ها ازآزمون کانرز والدین به صورت پیش­آزمون و پس­آزمون و از آزمون ریون برای سنجش هوش استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده­ها با استفاده از کواریانس در SPSS.21 اجرا گردید. یافته­ها نشان می­دهد مداخله یادگیری خودتنظیم به اندازه دارودرمانی(001/0P) وجود نداشت. بنابراین، می­توان نتیجه گرفت به کارگیری فنون و تکنیک­های یادگیری خودتنظیم به اندازه دارو درمانی(داروی میتل­فینیدیت) در کاهش علائم اختلال کاستی توجه/بیش فعالی اثر بخش است و می­توان از آن برای درمان استفاده کرد. ضمن آن­که این درمان روان­شناختی، اثرات جانبی دارودرمانی را ندارد.